Dit was ’n lang nag. En die dae is meestal nou vervleg tot een.

 Buite die rioolpyp waarin hy slaap, fladder sweempies gebrande gras verby, en wat hy hom verbeel die as van koerantpapier is. Maar hy weet dat daar jare laas ’n koerant gedruk is. In die verte borrel rook onverpoos uit die krematorium se betonpyp.

 Die grond knars onder sy voete as hy homself regop stu. Dit is Juliemaand. Of is dit reeds Augustus? Gegewe die ryp wat soos fyn suiker teen die randte van die voetspore in die rooigrond klou, is die winter nou op sy ergste.

Hy vryf sy boarms, kyk links en dan na regs. Die soldate van gister is weg. Of is hulle?

Dit neem hom ’n rukkie om die kombers, sponskussing vol gate en die pakkies beskuitjies en enkele ui in ’n bondel toe te draai en dieper in die pyp te versteek.

Buite is die strate stil. Soos gewoonlik. Hy stap met sy kop af. Die rooi baret laag oor sy oë getrek. Die klokreël was eers net vir saans. Toe tot later in die oggend en vroeër in die middag. Tóé slegs twee ure in die oggend en twee ure in die middag wat enige iemand gesig op straat mag wys.

Meeste mense mik vir die sopkombuise. Nie hy nie. Wat sal dit help? Die kos is óf klaar voor die tafels in sig kom of voor die skare verwilder word deur soldate wat kwansuis lewenspermitte “nagaan”.

Sy maag grom hoe verder hy van sy slaapplek vorder.

Een ui. Drie pakkies beskuitjies. Verruil vir “gunste”. Gunste waaraan hy nie nou wil dink nie. Destyds was ’n guns iets wat jy vir ’n kollega of buurman sou doen. Nou is dit al wat oor gebly het nadat desperate politici en swerms onherkenbare gesigte die banke, munt en elke laaste kasregister in die land gestormloop het tydens Die Groot Verval. Munte en note is nou so skaars soos vleis. En buitendien waardeloos.

Hy maak goeie vordering. Die ashoop toring duskant wat oorgebly het van die snelweg. Hy vermy die karkasse van die trokke en uitgebrande karre op die valerige teer. Die voertuie van ouds waarvan die enjinkappe oopstaan soos batterye geplunder is toe die bevolking ná ses maande besef het dat die krag nooit weer gaan aankom nie, is ’n vieslike voorbode. Daar skuil mense daarin. Slaapplek. Wegkruipplek. Doodgaanplek. Hy kan die verrotting van hier af ruik.

Bo-op die berg van drek is daar meer lewe. Handjiesvol kinders, vrouens en mans diep al sedert vroegdag deur die plastiek en gemors wat al dor en krummelrig geword het. Hulle soek iets om te eet. Énige iets.

Hy ook.

Dis ’n redelike ent tot aan die anderkant van die vullishoop. Geleidelik verdof die klank van gedempte stemme en voete toegedraai in plastieksakke wat oor vullis sukkel.

Hy hurk af toe hy sy gewone wegkruipplek bereik.

Uiteindelik, ná wat soos ’n leeftyd voel: die bekende klank. Twee tortelduiwe wat in die rokerige lug verskyn. Hulle mik presies vir waar hy die enkele mieliepit maande gelede geplant het, die vrug ge-oes het en die gedroogde pitte tussen die kakiebos gestrooi het.

Reg langs die wip land die voëls.

(Met vergunning -- https://skrop.co.za/kortstories/ )