Die geruis en bruis van
borrelmassa water
wat vloeiend kronkel,
laat haar stil raak, versteen
deur Sy Grootheid geboei.

Hoog bo nooi geelvink sy wyfie
om weer nes te inspekteer,
koppie skeef en tenger lyfie
beduie sy – probeer weer.

Eenkant op ’n spieëlglad’ rots
slaan koggelmander als gade
as hooggeagte, natuur se trots
blou kop omhoog, vol bravade.

Elkeen kort ‘n styf-pas maat
vink, reptiel, selfs die mens
‘n opreg, eerlike kameraad
is dit dan nie wat almal wens?